Uzakdoğu dövüş sanatlarının ya da bu mevzuyu işleyen sinemaların uzmanı değilim; düzgününü buldum mu izlerim, büyük de keyif alırım, o kadar. Elbette çocukluğumda başrolünü David Carradine’ın oynadığı efsane dizi “Kung Fu”yu izlemişliğim ve konutta tek başına tuhaf hareketlerle hayal alemlerine dalmışlığım vardır fakat bir mühlet sonra sayıları muhakkak modaların yaygınlaşmasıyla artan karate salonlarına (judo, taekwondo, aikido vb) gitmedim elbette ve memleketimizi memleketler arası arenada temsil falan da etmedim (ki bu spor kollarında bir epey madalya kazandığımızın da farkındayım, hepsine buradan tebrikler). Uzatmayalım, batıda olduğu üzere ülkemizde de uzakdoğu dövüş sanatlarının mevzu edildiği sinemalar çok ilgi gören sinemalar ve insanları salonlara dolduran Wang Yu, Bruce Li sinemalarından bu yana tahminen estetik çok gelişti ve değişti, teknolojinin de katkısıyla dayanılmaz koreografiler izler olduk fakat işin ruhu çabucak hiç değişmedi. Aşikâr başlı temel bedeller ve izleyiciyi içine çekecek lakin sıkmayacak derinlikte kimi felsefi görüşler etrafında dönenen bu sinemalar en nihayetinde bireyin çıplak elleriyle (bazen de mesela bir kılıçla, ancak çabucak hiçbir vakit ateşli bir silahla değil) bahtını şekillendirdiği bir kıssaya evriliyor; çoğunlukla da izleyiciye kıssalar veren bir finalle sona eriyor.
BİR HAYAL KIRIKLIĞI: ‘MORTAL KOMBAT’
Son vakitlerde dövüş sanatlarını temel alan sinemalar ve diziler yine girmeye başladı hayatımıza. Bunlardan en iddialısı olan “Mortal Kombat”, ne palavra söylemeli, biraz sövüş sanatına yakın bir sinema olmuş. 1990’larda bir görüntü oyun olarak birinci sefer tasarlanan ve çok tutunca franchise’a dönüşen Mortal Kombat’ın bugüne dek tam 11 versiyonu çıktı ve ek paketlerdi, orta versiyonlardı falan derken 20’den fazla oyuna evrildi. Sinemada da bu son üretimden evvel iki sinema daha izledik (1995 ve 1997). Neredeyse 25 yıl sonra bir reboot olarak tasarlanan ve James Wan’ın yapımcılığını üstlendiği, Simon McQuoid’in (sinemadaki birinci işi) yönettiği son sinema haliyle büyük beklenti yarattı ancak ne izleyici ne de eleştirmenler tarafından pek beğenilmedi. Bilhassa dijital efektlerin fazlalığı ve alışılagelmiş cinsten bir turnuva iskeletinin yokluğu izleyiciyi sinemadan soğuttu. Bir başlangıç kıssası olarak tasarlanmış oluşu tahminen kimi tenkitleri göğüsleyebilir ve bu manada bir çeşit turnuva da vardı kıssanın finalinde, lakin son analizde bir dövüş sineması olarak kimseyi tatmin etmediğini ya da şaşırtmadığını (iyi manada şaşırmak burada kastettiğim), ticari manada bol gişe getirmek için kotarılmış içi boş bir metadan ibaret olduğunu söyleyebiliriz rahatlıkla.
BAYANLAR DAHA YETERLİ DÖVÜŞÜR: ‘KUNG FU’
Çabucak çabucak tıpkı sıralarda yeniden öteki bir reboot çıkageldi. Bu defa 1970’li yılların, üstte da bahsettiğim efsanesi “Kung Fu” TV dizisinin tıpkı isimli reboot’u idi başlayan ve bu kere başrole genç bir bayan dövüşçüyü taşıyordu. Ed Spielman’ın dizisini temel alsa da günümüz San Fransisco’sunda geçen ve mafyaya karşı birleşen bir ailenin öyküsünü (her kısımda farklı bir macera dönüyor bu ortada, daima mafya yok) mevzu alan dizide üç yıl boyunca Çin’deki bir Shaolin tapınağında eğitim alan genç Olivia’nın birebir tapınaktan çalınan gizemli (ve mistik güçlere sahip) bir kılıcı bulma macerası da daha genel bir kıssa olarak geri planda sürüyor ve şimdilik yalnızca 5 kısım yayınlanmış olduğu için de nasıl sonuçlanacağını bilemiyoruz elbette. “Mortal Kombat” ile karşılaştıracak olursak çıta yükselmiş diyebiliriz fakat eski “Kung Fu”nun havası yok maalesef. Tekrar de aşk, aile, eşcinsel karakterler, evlilik üzere husus ve karakter çeşitliliği bakımından izleyiciyi çekecek birçok öge barındırdığına kuşku yok. Bayan karakteri merkeze oturtması ise tahminen de en uygun tarafı.
TİPE YENİ BİR SOLUK: ‘THE PAPER TIGERS’
Gelelim hoş sürprize… Quoc Bao Tran’ın (onun da birinci direktörlüğü bu arada) direktör koltuğunda oturduğu “The Paper Tigers” (Kağıttan Kaplanlar) isimli sinema akla biraz 80’li yılların “Karate Kid” sinemasını getiren, çok aşikâr anlarında zıt köşe yaparak izleyiciyi şaşırtan, esprili üslubu ve zekice kurgulanmış kıssasıyla beşerde tekrar izleme isteği uyandıran bir sinema “The Paper Tigers”. Sinemanın merkezinde gençlik yıllarında usta bir dövüşçünün eğitiminden geçmiş ve kendilerine “Üç kaplanlar” ismi verilen üç arkadaş var. Artık 40’lı yaşlarını süren ve biri siyahi, ikisi Çin asıllı bu üç arkadaş yıllar sonra öldürülen ustalarının intikamını almak için bir ortaya geliyorlar ve daha birinci anlardan itibaren ne kadar yaşlandıklarını fark ediyorlar. Fazla detaya girmeyeceğim, sürprizleri bozmak istemem, ancak dövüş sahnelerinin heyecan verici olduğu kadar kahkaha attırıcı cinsten olduklarını da belirtmek isterim. Mesleğinin çok büyük bir kısmını TV dizilerinde irili ufaklı rollerde harcamış Alain Uy’un başkalarından bir adım önde olduğu sinema onur, gurur kelamı, aile, dayanışma üzere kavramları öne çıkaran, içten, incelikli ve taze bir iş; bulduğunuz yerde izleyin derim.