AKP iktidarında Ulusal Eğitim Bakanlığı ve Kültür ve Turizm Bakanlığı yapan Erkan Mumcu, eski İçişleri Bakanı Mehmet Ağar hakkında dikkat çeken açıklamalarda bulundu.
Independent Türkçe’den Can Bursalı’ya konuşan Erkan Mumcu, bir periyot genel lideri olduğu ANAP ile bugünlerde ismi sık sık anılan Mehmet Ağar’ın başında olduğu Yanlışsız Yol Partisi’nin birleşerek Demokrat Parti çatısında seçime girdiği yılları anlattı.
Mumcu, “Biz Mehmet Ağar’ı kongre salonunda birleşme konuşması için beklerken o Türkçe Olimpiyatları’nda Fetullah Gülen’e övgüler düzüyordu” dedi.
İşte o röportaj:
“TÜRKİYE DÜNYADAKİ SİSTEMİN GETTOLARINDAN BİRİ”
– Siyasete 90’lı yıllarda giriş yaptınız. 1995 yılında birinci defa milletvekili seçildiniz. Tam da o devir devlet-mafya alakaları sorgulanıyordu. Bugün tekrar mafyatik ilgiler ortalığa saçılıyor, çok sayıda tez var. 90’lı yılların kimi aktörlerini bugün yeniden sahnede görüyoruz. Siz bu süreci nasıl değerlendiriyorsunuz?
Değişen hiçbir şey yok demek tahminen fazlaca bir sav olur. Fakat asılda değişen bir şey olmadığını siyaset-mafya bağlantılarının temelini kuran anlayışın hala, hem ülkemizde hem de dünyanın pek çok ülkesinde yürürlükte olduğunu söyleyebilirim. Milletvekilliğimin birinci yılı şimdi dolmamıştı. 3 Kasım 1996’da Susurluk olayı cereyan etti. O gün de toplum açığa çıkan gerçeklik karşısında infiale kapılmıştı. Sonra olaylar neredeyse bir yerli dizi dramaturjisinde devam etti. Ve dönem finali ‘derin devlet’ gizemi ile yapıldı. Artık neredeyse tıpatıp tıpkı karakterler, lakin birtakım rollerde yeni oyuncuların olduğu, kimi rolleri hala eski oyuncuların oynadığı bu dizi devam ediyor. Lakin buna bir dizi derken, mevzunun toplum şuuruna aktarılış biçimini eleştirmek hedefi ile söylüyorum. Yoksa gerçek hiç de o denli sinemalardaki üzere değil. Yani sinemalardaki palavra dünyada olduğu üzere, siyaset, mafya, sermaye ilgilerinin aktarıldığı toplam senaryo da aşağı üst birebir palavra dünyanın bir kesimi.
Bir defa ‘kıtlık ekonomisi’ diye bir kavram var. Bir şey kıtsa ya da kıtlaştırılmışsa karaborsası oluşur. Karaborsası oluşan her şeyden, seçilmiş yahut müsaade verilmiş birileri büyük servetler edinirler. Kıtlığı çekilen şeyler hakkında konuşmayacağım. Lakin kıtlaştırılmış, yani ‘yasalarla yasaklanarak kıtlaştırılmış’ silah, uyuşturucu üzere şeylerin ticareti, bürokrasi ve siyasetin kendi halkından para çalması üzere alanlarda oluşan çok büyük rantların sevk ve yönetim edilmesi, onlara paydaş olunması, çok uzun vakitten beri süregelen milletlerarası ölçekte konseyi bir sistemdir. Yani şunu bir daha söyleyelim, katiyetle her şey yalnızca Türkiye’de olup bitmiyor. Nasıl ki birtakım cürümlerin gettolarda işlenmesine göz yuman yönetimciler varsa, dünya sisteminin de ‘gettoları’ olan ülkeler var. Birtakım kabahatlerin işlenmesine göz yumuluyor. Seks turizmi için gidilen ülkeler var olduğu üzere, ölümcül heyecanları deneyimleyebileceğiniz ülkeler de var. Bunlar bilhassa uyuşturucu üretim ve geçiş güzergâhında olan ülkeler oluyor. Buraların siyasetinin büyük rantların büyük paraların döndüğü kirli sistematiğe bulaşmaması neredeyse imkansız hale geliyor. Yani offshore banka adaları veya memleketler arası sistemde istisna kılınmış bankacılık uygulamaları. Kelam gelimi İsviçre bankaları… Afganistan, İran, Türkiye ve birtakım Güney Amerika ülkeleri üzere ülkeler, global ölçekte büyük karlar yaratan bir iktisadın gettolarıdır. Dolayısı ile Türkiye’deki mafya problemini, yalnızca Türkiye’den ibaret bir sıkıntı olarak görmemek lazım. Esasen buna mafya demek de hakikat değil.
“SUÇ İŞLEYENLERİN HEPSİ ‘DEVLET’ İMASI YAPIYOR”
– Nedir ismi?
Bunun yanlışsız ismi, ‘gayri legal ekonomisidir’. Yani yasal olmayan işler iktisadı. Yasal olmayan işler iktisadının memleketler arası paydaşları olduğu üzere, yerli oligarkları da her vakit vardır. Bunlar ekseriyetle getto ülkelerde devletin içinde, bürokrasinin içinde, siyaset ile koyun koyunadırlar. Bu yalnızca bizde bu türlü değil. Civar ülkelerde de böyledir. Bunun siyaseti ve toplumsal hayatı enfekte etmemesi kelam konusu bile olamaz. Niye olamaz? Zira bundan kelam ettiğiniz vakit güvenlik güçlerinin suça bulaşmasından da kelam ediyorsunuz demektir. Bundan kelam ettiğiniz vakit, yargının da -bu suça bulaşanlara sağladıkları muafiyetler dolayısı ile- suça bulaşmasından kelam ediyorsunuz demektir. Ve kuşkusuz türlü çeşitli, yani pasaport verme, müdafaa memuru verme, hudutlardan sorgusuz sualsiz geçirme, apaçık hareketlerine müdahale etmeme üzere sonuçları ile net olarak gördüğümüz üzere siyasetin de bulaşmaması kelam konusu bile değildir. Bu kadar yaygınlaşan bir mikrobun, pandemi örneğinde de gördüğümüz üzere, bünyede hastalık yaratmaması kelam konusu bile değildir. Ne olur? Dönemsel karantinalar uygulanır. Biraz kurban verilir, sonra hayat tekrar kaldığı yerden devam eder.
– Alaattin Çakıcı’nın tahliyesi, yeraltı dünyasından kimi isimlerin bugün tekrar gündemde olması, karantinanın bittiği manasına mı geliyor?
Hayır. Karantina periyoduna yeni giriyoruz manasına geliyor. Zira enfeksiyon bilhassa yargı ve siyaset katında görülür, hissedilir olunca karantina başlar. Lakin, olup bitenin aslı temeli gayrı yasal iktisadının patronajıdır. Bu gayrı yasal iktisat o denli büyük ve o denli kolay bir servet yaratmaktadır ki, bu servetten hisse almak için akla hayale gelmeyecek beşerler, akla hayale gelmeyecek çevreler, bu kirli işe ortak olabilmektedir. Bilhassa uyuşturucunun pazarı durumundaki ülkelerin baskın bir siyasi inisiyatif ortaya koyarak bu sorunları takip etmeleri, açığa çıkarmaları ve bunların hesabının görülmesini sağlamaları imkânsız değildir. Ancak bu türlü bir baskı gelmez. Nasıl bir kentte fuhuş, hırsızlık, dolandırıcılık, uyuşturucu üzere kabahatlerin toplandığı ‘bir manada çerçevelendiği’ gettolar varsa, dünya sisteminin de bu türlü gettolara gereksinimi var. Ben sıkıntının milletlerarası boyutunun ihmal edilerek anlaşılmasının mümkün olmadığını düşünüyorum.
Gelelim problemin devlet tarafına. Dikkat edin; kabahat işleyenlerin hepsi eninde sonunda bir ‘devlet’ iması yapıyorlar. Hangi kabahat işlenirse işlensin, bahsin bir cürüm olmaktan çok bir devlet misyonu olarak takdim edilmesi devreye giriyor. Ne yazık ki medyada buna aracılık ediyor. Böylelikle iki şey birden yapılıyor. Birincisi, suça bulaşmış devlet vazifelileri bu yolla şantaja maruz bırakılıyorlar. Bu telaffuz, ‘Beni korumazsanız, konuşurum’ imasına hizmet ediyor. İkincisi, halk yıllardır yaratılan mafya edebiyatı, Kurtlar Vadisi üzere büsbütün akıl dışı efsaneler ile buna inanmaya yatkın olduğu için, bir çeşit kamuoyu baskısından kurtulup, kamu vicdanında aklanmayı hedefliyor. Bakın bugün mesela Mehmet Ağar’ın bir röportajı vardı. Çok enteresan geldi bana. ‘Devlet görevi’ diyor.
“MEHMET AĞAR ‘BENİ KORUYUN YOKSA…’ DİYOR”
– 25 yıl evvel bıraktım devlet misyonunu diyor…
Hayır, hayır, kendisine marinanın nasıl işvereni olduğu soruluyor. ‘Devlet görevi’ diyor. Artık bu ne demek? Siz devlet memuru musunuz diye sormak lazım. Devletin kendi işlerini görecek memurları yok mu? Devlet marina işletmeciliği mi yapıyor? Devlet işlerini yasa içinde kalarak göremiyor mu diye sormak lazım. Lakin soramazsınız. Kimse de sormaz. Aslında görüyorsunuz işte, aklama gayretleri baş göstermiş durumda. Neden? Bu kelamlar bir taraftan kamuoyuna ‘Ben devlete hizmet ettim, beni yasal görün’ demek manasına geliyor, öteki taraftan da paydaşlarına ‘Beni koruyun yoksa…’ manasına geliyor.
Her şeyin herkesin gözü önünde yaşanıyor olması buna karşın yaşanmaya devam ediyor olması bence her şeyi açıklamaya yetiyor. Bu ilgilerin sonunda siyasete de bir biçimde güç aktardığını apaçık görüyoruz. Yalnızca mali güç de değil. Bu, cürüm düzeneklerinin, birtakım operasyonel fonksiyonlar üstlendiklerini de görüyoruz. İşte bunlardan bir adedini yaşadı Türkiye. 2007 yılında Anavatan Partisi ve Gerçek Yol Partisi’nin Demokrat Parti çatısı altında birleşerek yeni ve güçlü bir siyasi alternatif oluşturması teşebbüsünün nasıl sabote edildiği, bunun kimin işine yaradığı, -hatta kimin siparişi, hatta hangi şantajlarla bunun mümkün olduğu konusu hiç sorgulanmamış sorgulamaktan daima kaçılmış olsa da- apaçık bir gerçek olarak orta yerde ve gün ışığında duruyor.
“İKTİDAR – CEMAAT İŞTİRAKİNİN NE DERECE BOZULDUĞU ÇOK AÇIK DEĞİL”
– Sizin, 22 Mayıs 2007’de Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde yaptığınız bir konuşma var. “3-5 banka, 3-5 televizyon, 3-5 gazete sahibi olarak devleti ele geçireceğinizi sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. Osmanlı bu oyunu yemez ve affetmez” diyorsunuz. Demokrat Parti çatısında argümanlı bir biçimde seçime girme sürecinizdeki uyuşmazlıklar da tam o süreçte yaşanmaya başladı. İttifakınız neden bozuldu?
O günün iktidarı ile yeniden o günlerde ‘Cemaat’ olarak isimlendirilen yapı ortasında bir paydaşlık vardı. Bu iştirakin bugün bile ne derece bozulmuş olduğu çok açık değildir.
“KONGREYE GELMEDİ, BİREBİR SAATLERDE GÜLEN’E ÖVGÜLER DÜZDÜ”
– İttifakın bozulmamış olduğuna yönelik telaffuzunuz çok argümanlı değil mi?
Evet tezli. Fakat ben bu türlü bir kuşku taşıyorum. Şayet ‘FETÖ Borsası’ndan kelam edilebiliyorsa, şayet FETÖ terör örgütü diye isimlendirilen yapının devlete karşı silahlı teşebbüste bulunma iradesini kuranlardan neredeyse hiçbirinin hesap vermediği bir tablo ile karşı karşıya isek, ben bu kuşkuyu taşırım. Artık insanların 2007’de sizin bahsettiğiniz konuşmayı tekrar izleyip, ya da yeni fark edip, dönüp beni öngörülerim dolayısı ile kutlamaları canımı acıtıyor. Bundan hiç memnunluk duymuyorum. Hatta hüzün de değil, bir tıp ikrah duygusu yaşıyorum. Zira olan her şey, apaçık ve herkesin gözü önünde oldu. Anavatan Partisi’nin, Demokrat Parti’ye katılma kararı almak hedefi ile topladığı Genel Heyeti’ne Mehmet Ağar gelecek ve o günkü -Demokrat Parti hükmî kişiliğinin yasal temsilcisi sıfatı ile- bu birleşmeye dair taahhütlerini ilan edecekti. Gelmedi. Pekala, gelmeyip ne yaptı? Türkçe Olimpiyatları’na gidip Fetullah Gülen’e övgüler düzdü. Tıpkı saatlerde binlerce insan kongre salonunda Mehmet Ağar’ı kelam verdiği üzere bir beyanda bulunması için beklerken, o gidip Fetullah Gülen’e övgüler tertip konuşmalar yaptı.
– Sebebini sordunuz mu?
Sordum.
“GÜLEN BENİM KONUŞMAMDAN İNCİNDİĞİ İÇİN ARKADAŞLARINI AMERİKA’YA GÖNDERMİŞ”
– Ne karşılık aldınız?
Bana, Meclis Grubu’ndaki konuşmamdan ötürü Fetullah Gülen’in çok ‘incinmiş’ olduğunu, o yüzden onun gönlünü almak için arkadaşlarını görevlendirdiğini, Amerika’ya gönderdiğini, bunları onun gönlünü almak için yaptığını, diğer bir hedefinin olmadığını söyledi.
– Gönderdiği kişinin kim olduğunu söyledi mi?
Celal Adan’ı göndermiş. Bana o denli söyledi. Kendim şahit değilim. Her şeye karşın biz, seçimlere Anavatan Partisi olarak değil, Demokrat Partisi çatısı altında katılıyoruz diye aday listelerinin verileceği son gün, son 2 saat kala gidip Yüksek Seçim Heyeti’ne bildirimde bulunduk.
Kalan 2 saat içinde de anlaştığımız halde, Demokrat Parti listelerinde anlaştığımız isimlerin sunulması YSK’ya gerekiyordu. O listeler kamuoyundan bâtın şeyler değil. Devletin resmi kayıtlarında duruyor. Demokrat Parti bir liste verdi. O listede bir tane bile Anavatan Parti’li yoktu. Var diyen var ise gelsin bana da göstersin. Artık bu herkesin gözü önünde olan bir şey iken, hiç kimse lakin hiç kimse Mehmet Ağar’a bunu neden yaptığını sormadı. Hiçbir vakit sormadı. Ortadan 15 yıl geçti hala sormadı. Şayet Demokrat Parti birleşmesi mümkün olsa idi, en azından gerçekleşecek en somut ve en kesin sonuçlardan birisi AK Parti’nin tek başına iktidarının imkânsızlığı idi.
Akabinde benim aleyhimde inanılmaz bir kampanya başladı. Hükümet yandaşı medya, cemaat medyası, hatta sol medya. Bunun altını çizmek istiyorum. Kamuoyunda solcu ya da liberal ya da özgürlükçü olarak bilinenler kampanyaya katıldı. Bu kadar aleni bir gerçeğin bu kadar herkesin gözü önünde bir gerçeğin nasıl örtüldüğünü ve çarpıtıldığı ben gördüm. Ben buna Marquez’in romanındaki üzere ‘Kırmızı Pazartesi Sendromu’ diyorum. Herkes biliyor. Gerçek; palavra ve efsane ile apayrı bir hüviyete büründürülüyor ve sonra gerçek unutulup gidiyor. Bütün bu olup bitenlerin bedelini en pak olanlar ödüyor. Cezasını en pak olanlar çekiyor.
Mesela çok çarpıcı bir örnek vereyim size. Darbeleri Araştırma Kurulu’na Mehmet Ağar bir beyanatta bulunmuş. Ben çok sonra öğrendim. ‘Erkan Mumcu 3 milletvekili ile gelip bizim Demokrat Parti’yi ele geçirmeye çalıştı’ demiş. Bu kelamı söylediği yer Türkiye Büyük Millet Meclisi. Söylediği kimseler milletvekilleri ve gazeteciler. Bir Allah’ın kulu şunu demiyor; yahu kardeşim 3 milletvekili olan senin partindi, kümesi olan parti Anavatan Partisi idi. Senin yasal yetkili olduğun hukukî kişilik altında birleşmeye istek gösterdi. Sonunda sen de onu bozdun. Kimse bu cümleyi kurup sormuyor bile. Bugün de sormuyor. Sonra da Mübariz Mansimov çıkıp beni Fetullah Gülen ile Mehmet Ağar tanıştırdı deyince, hiç ummayacağınız yayın organlarından yeniden gerçeği örten, gizleyen röportajlar yayınlanıyor. Bu dediğim o denli eski vakitlerde, daha dün yaşandı.
“TOZ ZERRESİ KADAR MESULİYETİM YOK”
– İki sorum olacak 2007’deki o sürece dair. Birincisi, siz kümesi olan partinin genel lideriydiniz. Neden milletvekili sayısı açısından bakınca daha küçük olan bir partinin genel liderinin önderi olduğu bir yapıya katılmayı kabul ettiniz? İkincisi de hiç mi kabahatiniz olmadı? Mesela Mehmet Ağar’ın genel heyetinize gelip konuşma yapması beklenirken, gelmeyip Türkçe Olimpiyatları’na katıldığında neden geri çekilmediniz?
Bir toz zerresi kadar dahi mesuliyetim yoktur. Bir insanın aklına gelebilecek, aklen mümkün olabilecek, bütün fedakârlıkları kabul ettim. Zira kamuoyu bunu bekliyordu. Bunu istiyordu. Zira güçlü bir merkez sağ alternatif yaratılması bekleniyordu. Bu çok açıktı. Tarihin akışı şahısların ferdi mesleklerinden, veya kurumların dönemsel avantajlarından çok daha kıymetli, öncelikli ve yaşmasaldır. Orada o ısrarı ortaya koymamın sebebi tarihin akışını değiştirecek bir müdahalenin mümkün olmasıydı. Bunda ne kadar haklı olduğumu bilmek isteyenler evvel sizin kelam ettiğiniz 22 Mayıs 2007 tarihli konuşmama baksın. Youtube’de bulabilirler. Ve o günden bugüne kadar ne yaşadık şöyle bir gözden geçirsinler. Ahlaklı ve fedakâr bir hal göstermiş olmam bence yalnızca övülmesi gereken bir şey. Bunu bir kabahat bir kusur diye gören birisi varsa lütfen çıksın bana da bir anlatsın. Ben de bir anlayayım.
“ADAMIN NİYETİ İTTİFAKI BOZMAK, KAÇAK GÜREŞİYOR DENİLDİ”
Ettim. Daha doğrusu ben etmedim, bana söylendi. Bu adamın niyeti şöyle bu türlü, ittifakı bozmak, kaçak güreşiyor, randevulara gelmiyor, verdiği kelamları tutmuyor denildi. Lakin ben büyük bir muvaffakiyet karşısında bunu yapması için mantıklı bir neden bulamıyordum. Kaldı ki bulsam bile ne değişirdi? Artık sonuna kadar o mümkünlüğü zorlamak dışında yapılacak bir şey yoktu. Anavatan Partisi’nin tek başına yüzde 5, Gerçek Yol Partisi’nin yüzde 3 oy alması neyi değiştirecekti? Fakat ikisinin bir ortada yüzde 16 – 20 aralığında oy alabileceği görünüyordu. O günkü kamuoyu araştırmaları ortada. Bunun mümkün olması neyi değiştirecekti? Kendisini milletine, toplumuna milletinin fertlerine karşı sorumlu hisseden bir bireyin alması gereken karar ne ise ben de o kararı aldım. Dolayısı ile yaptığım şey, tam bir fedakârlıktır. Apaçık. Ben bunun takdir edilmesini falan beklemiyorum. Fakat hala gerçeğe ardını dönmek, yani gördüğünü görmemiş üzere yapmak, işittiğini işitmemiş üzere yapmak üzere aşağılayıcı bir durumdan bu toplumun aydınlarının kurtulmasını istiyorum.
“DEMOKRAT PARTİ’Yİ İKTİDAR VE ORTAĞI CEMAAT SABOTE ETTİ”
– Demokrat Parti süreci sabote edildiyse bunu kimin yaptığını da söyleyebilirsiniz o halde…
Cemaat ve ortağı olan iktidar sabote etti. O günkü iktidarın kimlerle ortak olduğu hiç de meçhul değildir. Rastgele bir sav ile söz etmeye de değmeyecek kadar apaçıktır, alenidir, herkesin gözü önündedir. Gerçekten 2014 yılında, Abdullah Gül’ün vazife mühletinin sona ermesinin yakınlaşmasıyla başlayan tansiyon, cemaat ve AK Parti içinde Tayyip Erdoğan inisiyatifini karşı karşıya getirdi. AK Parti’yi demiyorum. AK Parti içinde Tayyip Erdoğan inisiyatifini karşı karşıya getirdi. O tarihe kadar AK Parti, Tayyip Erdoğan dışındaki inisiyatiflerin de paydaşlığı olan bir iktidar iken, o tarihten sonra, kuruluşundan itibaren paydaşlık statüsünde olanların tasfiye edilmesi yeni tansiyonları yarattı. O tansiyonlar bizi 15 Temmuz’a getirdi. Ve artçıl sarsıntıları bugün de hala devam ediyor.
“HÜKÜMET KORKMAZ YİĞİT’İN GÖRÜNTÜSÜYLE YIKILDI; GELİN BİR DE BUGÜNE BAKIN”
– Türkiye’nin getto olduğundan ve mafya ile siyasetin iç içe olmasından bahsettiniz. 95 yılından 2007 yılına kadar da TBMM’deydiniz. Bu 12 yıllık süreçte mafya-siyaset alakasına şahit oldunuz mu?
Anavatan Partisi’nin ve Demokratik Sol Parti’nin dışarıdan dayanaklı koalisyon hükümeti nasıl yıkıldı? Alaattin Çakıcı’nın kendisini tehdit ettiğini söyleyen Korkmaz Yiğit’in görüntüsüyle… Korkmaz Yiğit’in görüntüsünün içeriğine bakın. Gelin bir de bugün yaşanmakta olanlara bakın.
Apriori – apaçık olanın ve ortada duranın, herkesin sağduyusu ile görebilir olduğunun delillendirilmesi istenemez. Bu ülkenin en zenginleri, nasıl oluyor da siyasetçiler ve bürokratlar olabiliyor? En lüks yaşayan, en geniş ekonomik imkânlara sahip olanları, toplamda nasıl oluyor da siyasetçiler ve bürokratlar olabiliyor? Pekala, en zenginlerin bunlar olduğu savından vazgeçtim bir an için. Geçmiyorum lakin bir an için vazgeçtim. Bunların sahip olduğu servet ve imkânları sormak, kaynağını sormak niçin kimsenin aklına gelmiyor mu yoksa yürek mi edilemiyor? Nasıl olup da hayatı boyunca devlet memuriyetinden öbür hiçbir iş yapmamış bir adam nasıl olur da 16 ile 20 milyon dolar ederi olan bir konuta sahip olabiliyor?
– Kim bu kişi?
O kadar çok ki. Tekrar ediyorum apriori olanın delili istenmez. Kim sorusu yanlış. Kimler, kimler, kimler… Ben rastgele bir ‘kim’e işaret edersem, bu, tezimi kişiselleştirmem ve daraltmam, gerçeği örtmem manasına gelir. Tam zıddını yapıyorum. Hayatı boyunca devlet memuriyetinden öbür hiçbir iş yapmamış olan kimselerin, bordrolu çalışan olmaktan öteki hiçbir iş yapmamış kimselerin apaçık ortada görünen saltanatları, lüksleri, şatafatları, ne ile açıklanabilir? Ben söyleyeyim mi ne ile açıklanabilir? ‘Kamu’ kavramı ile ‘devlet’ kavramının yer değiştirmiş olması ile açıklanabilir. ‘Kamu’ yani halka ilişkin olanların ‘devlet’e aitmiş olduğu anlayışıyla yer değiştirmesiyle açıklanabilir. Devlet mülkiyeti bir ganimet üzere görülegeldiği için, ganimetten hisse almak legal kabul edildiği için, aslında halkın olan ganimet üzere görülüyor. Lakin nereye kadar masraf bu? Nitekim ortada bölüş bölüş, paylaş paylaş bitmeyen bir ganimet varken devam ediyor. Ancak içinde bulunduğumuz süreçte olduğu üzere artık bu ganimetten hisse dağıtılamaz hale gelince, çatışma başlıyor. ‘Hoşafın yağı kesilince’ yeniçeri baş kaldırıyor.
“TEKRARLANAN İSTANBUL SEÇİMİ, BENİ KAMU VİCDANI KONUSUNDAKİ OLUMSUZ YARGILARIMLA YÜZLEŞMEYE ZORLADI”
– AK Parti’den sizden öbür ayrılan çok isim, çok takım oldu. Her biri de siyasette bir biçimde yoluna devam etti. Kimisi yeni parti kurdu, kimisi öteki partilere katıldı. Siz AK Parti’den ayrılmanızdan çabucak sonra, yeni bir yola girdiniz. Bir müddet ANAP Genel Başkanlığı yaptınız. Sonra Demokrat Parti süreci yaşandı ve akabinde da siyasetten elinizi çektiniz. Ortadan da 14 sene geçti. Siyasete geri dönecek misiniz?
Kamu vicdanı denen bir şeyin hakikaten var olup olmadığı konusunda çok derin kuşkular yaşamaktaydım. Bugün de bu kuşkularımdan kurtulduğumdan emin değilim. Tekrarlanan İstanbul seçimleri, beni kamu vicdan konusundaki olumsuz yargılarımla yüzleşmeye zorladı. Zira, İstanbullular maç oynanırken bir taraf lehine kural değiştirilmesine çok onurlu bir itiraz ortaya koydu. Kamuoyu denilen şeyin günübirlik değişken bir şey olarak var olduğunu biliyorum ancak kamu vicdanı denilen şeyin var olduğuna dair kuşkuluydum. Bireylerin vicdanları vardır lakin toplumların vicdanı var mıdır? Bu mevzuda çok derin bir kuşkuya düştüm. Bu kuşkunun hayatımda pek çok karşılığı var. Zira kitleler gözler önünde yaşanmış bir şeye gözlerini yumabiliyorlar ve ona çeşitli efsaneler ile örtüler örtüp görünmez kılabiliyorlar. Bunu yalnızca medya mensupları, siyasetçiler, bürokratlar yapmıyor. Din adamları, kanaat başkanları, cemaatler tarikatlar, okumuş yazmışlar, sağcılar, solcular hepsi de yapıyorlar. Bir kısmı bu dünyanın günah keçisi, bir kısmı da öte dünyanın zebanisi ilan ediyorlar.
Öyleyse kimin vekili olacaktım? Lakin hak arayanın vekili olabilirim. Hakkını arayanın.
“KÜRTLER KENDİLERİNİ PKK’NIN İPOTEĞİNDEN KURTARAMIYOR”
– Hak arayan bir sürü kesim var şu an…
Ayrıcalık arayanın hak arıyormuş üzere kendini sunup aslında bir -imtiyaz- isteyenin vekilliğini yapamam ki. Bu benim kendi varoluş duyumsayışıma ters bir şey. Yapamam. Siyaset ile arama aralık koyma nedenim budur.
– Mesela Kürtler imtiyaz mı istiyor?
İmtiyaz değil, hak arıyorlar. Pekala ya Kürtçüler? Pekala ya onların sözcüleri? Şu çok net değil mi, terör ve şiddet yoluyla hak aramanın gayrı legal olacağını söyleyemedikten sonra nasıl bir anlayış birliğine varacaksınız? Senin zulmün makûs lakin benim zalimim yeterli. Olabilir mi bu türlü bir şey? Kendi tezinizi kanıtlayacak en uygun örneği verdiniz. Bu bir siyasetçinin tek başına aşabileceği bir handikap değil ki. Kürtler, PKK’nın ipoteğinden kendilerini kurtaramıyor. Ne yazık ki Türkiye Cumhuriyeti devleti de bilhassa Kürtlerin seçtiği partilere karşı takındığı tavrıyla bu ipoteğin kaldırılmasını neredeyse imkânsızlaştırıyor. Yani yapması gerekenin tam karşıtını yapıyor.
Olması gereken şey Kürt kamuoyunun üzerindeki ‘Bizim kanımız döküldü, can verdik, bu çabayı biz kurduk, biz yarattık, dolayısı ile kelam hakkı da bizimdir’ diyen PKK’nın ipoteğini kaldırabilmektir. Barışçıl, sağduyulu, demokratik, kozmik insan hakları ve hukuk normlarına uygun bir tertibi talep edilebilir. Onun müsaade verdiği metotlar ile talep edebilir hale gelemiyor ki Kürt kamuoyu. Bu manası ile mazlum. Fakat vekâletini verdiği avukat üçkâğıtçı. Birebir şey, muhafazakârlar için de geçerli. Tahminen 20 yıllık AK Parti iktidarı Türkiye’de muhafazakârların uğradıkları gadri unutturdu. Mağduriyetleri unutturdu. Zira onlar da öbür mazlumların ahını kulaklarını tıkayarak kendi mağduriyetlerini unutulur kıldılar. Ben bu hususta kamuoyunu suçlamıyorum. Ancak ne oldu? Mağdurdular, hak arıyorlardı, mağrur oldular, ayrıcalık arıyorlar. Bunun kitlesel sosyo-psikolojik bir art planının, temelinin olmadığını kimse söylemesin. Bu siyasetçilerin ihtirasları, emperyalist siyasanın kurgularıyla açıklanabilir bir şey değil. Onların yokluğunu söylemiyorum. Var lakin yalnızca bunlarla açıklanabilir değil. Hak şuuru, eşitlik şuuru, hukuk şuuru. Bunların tamamının ismi vicdan. Vicdan hâkim olmadıkça, yapılacak bir şey yok. Türkiye üzere, pek çok mağduru bulunan bir toplumu ve bu kadar çeşitli bir toplumu bir ortak gelecek idealinde birleştirebilmenin yegâne yolu evvel vicdan temelinde buluşmak. Buluşamadıkça, ortaklaşılabilecek bir gelecek davası kurulamaz. Onu kuramadıkça da her ne kadar edebiyatı yapılsa da sahiden bir millet olunmaz.
“SÜRPRİZLERE HAZIR OLMALIYIZ”
Bugün siyaset ittifaklar üzerinden konuşuluyor, Saadet Partisi’nin, Uygun Parti’nin, CHP’nin içinde olduğu, HDP’nin dışarıdan takviye verdiği bir lokal seçim süreci yaşadık. Sonrasında Gelecek Partisi ve Deva Partisi de kuruldu ve muhalefet kanadındalar. Siyasetin geleceğini nasıl görüyorsunuz
Dönemsel, pragmatik bir işbirliği. Dolayısı ile temellerinin sağlam olduğundan emin değilim. Hangi manipülasyonlarla hangi müdahalelerle yolundan saptırılabileceği bilinemez. Ahlaki ve felsefi temelleri apaçık kurulmamış bir işbirliğinin bizi nereye götüreceğini de bilemeyiz. O yüzden sürprizlere hazır olmalıyız.
“TÜRKİYE’DE İKTİDAR DEĞİŞİR LAKİN BU TÜRKİYE’Yİ NE KADAR DEĞİŞTİRİR?”
– Bir iktidar değişimi bekliyor musunuz? Mesela 98 yılındaki hükümetin yıkıldığı süreci anlattınız. Bir benzerlik görüyor musunuz?
O gün Türkiye’de medya, yargı tek kişinin elinde değildi. O günün Türkiye’si bugüne nazaran daha çok sesli bir Türkiye idi. Dolayısı ile bugün tıpkı durumda değiliz. Düne nazaran Türkiye’nin kendisine yeni bir siyasi program yaratması daha sıkıntı ve daha tansiyonlu bir iş. Fakat imkânsız değil. Yani Türkiye’de iktidar değişir. Lakin bu Türkiye’yi ne kadar değiştirir? Bu Türkiye’de neyi değiştirir? Burası kuşkulu. Artık belediyelerde muhalefet partilerinin de iktidarı var. Değil mi? Herkes elini vicdanına koysun sorsun. Bu iktidarın değiştiği mikro iktidar alanlarında geçmişe nazaran ne fark var? Senaryo mu değişti, aktörler mi?
– Farksız mı size nazaran?
Ben senaryoyu birebir, aktörleri farklı görüyorum. Hatta bazen aktörleri de birebir görüyorum. Dün A şahsına işini gördürenler bugün B şahsına da tıpkı prosedürlerle işini gördürmeye devam edebiliyorlarsa, mesela değişmeyen bir ‘işini gördüren’ var demektir. Ve değişmeyen bir iş gördürme tarzı vardır. Dolayısı ben neyi değiştirmeliyiz sorusunu daha içtenlikle sormalıyız diyorum.