Kim ne derse desin, şayet ‘futbol tanrıları’ varsa, her dönemin sonunda sihirli değneğini Galatasaray’a dokunduruyor.
Trabzon beraberliği sonrası üst üste alınan 5 maçın ve rakiplerin yitirdiği puanlarla tekrar şampiyonluk umudunun yeşermesinin öbür açıklaması olamaz.
Bugünkü maçtan bağımsız yazıyorum; Denizlispor maçı esasen kazanılacaktı, kazanıldı, şayet laubalilik faktörü olmasa çok daha farklı alırdı maçı Sarı-Kırmızılılar.
Maçın detaylarına gelirsek; küme düşmesi katılaşan Denizlispor birçok oyuncusunu oynatamadığı maçta birinci 17 dakikada 3 net fırsat buluyor, sonrasında da ikinci yarı sana gol atıyorsa bir gariplik var demektir.
Gerçi skor 2-0’ken Emre Akbaba fantezisi ile kaçan penaltı gol olsa maçın seyri çok değişirdi fakat genç bir kaleci penaltı kurtarıp kadrosunu oyunda tutunca işler de zora giriyor.
Birinci 11 seçimi doğruydu. Zira Falcao’suz kadroda, Mustafa’nın da sakatlığı düşünülürse Halil’le, formda Babel’le başlamak mantıklı. Yalnızca Emre Akbaba tercihi tartışılır; onun dışında Galatasaray çok sıkmadan oynadı, kolay goller buldu. VAR odası uyarısı ile Halil’in golü güme gitmekten kurtuldu. Halil o konumda düzgün yükseldi, havada asılı kaldı. Sonrasındaki penaltı, Babel’in usta işi vuruşu ile gol oldu.
İşte ne olduysa o dakikadan sonra oldu. Çabucak ardından kazanılan penaltının, Babel dururken Emre Akbaba tarafından kullanılması, genç kaleci Abdülkadir’in ayakları ile merkeze gelen topu çıkarışı, Galatasaray’ın suratını kesti.
Konum buluyorlar, lakin kaleciyi geçemiyorlardı. 2. yarıda da bu imaj devam etti. Fatih Terim oyunu hızlandırmak için 3 seri değişiklik yaptığı anda Denizlispor’un attığı gol şanssızlık mıydı, rehavet miydi bilinmez, sonrasında da Denizli konum buldu.
Galatasaray ise averaja gereksinim varken güya bir denetimli oynadı.
Denizlispor da aşikâr ki atılım oyuncularını saklamıştı, Denizli de maçı çevirebilmek için çaba etti.
Sonrasında değişiklikler kendini gösterdi. Bilhassa Onyekuru’nun iştiraki geriye atılan toplar, Denizli’nin 10 kişi kalışı Galatasaray’ın galibiyetini perçinledi. Nijeryalı yıldız bir penaltı yaptırdı, Mustafa’nın 4. golündede asisti yaptı.
Lakin bir şeyler eksikti. Tahminen gerilim, zira bu tip maçlarda futbolcunun ayağına yapışan prangadır, lakin birer adımdan kaçan gollerin de ‘özürü’ü olmaz.
Hele bir penaltı kaçırma ve sonrasında tekrar kararı çıkınca ‘sen atarım-ben atarım’ hengamesi var ki konutlara şenlik! Fatih Hoca buna nasıl müsaade verdi bilinmez lakin her golün altın bedelinde olduğu dakikalarda istenmeyen görüntülerdi.
Yeniden de kazanan haklıdır diyecek olursak, bu mayın tarlasına benzeyen son haftalarda kazanmak çok lakin çok değerli. Lakin dedim ya şayet biraz motive olsalardı, Denizli maçı 6-7 farklı biter, Galatasaray da önder olurdu.
Artık rakip, kümede kalan Malatyaspor. Fakat Beşiktaş-Karagümrük maçında gördük ki, tezsiz gruplar çok daha âlâ motive oluyorlar.
O yüzden bu yıl şampiyonluk aslanın ağzında değil midesinde.