Anayasa Mahkemesi (AYM), hafriyat kamyonunun çarpması sonucu hayatını yitiren Şule İdil Dere hakkındaki başvuruyu “yargısal yollar tüketilmeksizin yapıldığı” gerekçesiyle reddetti. Dere’nin annesi Nesrin Aslan, “Kararı duyunca umudum olmadığı halde öfkelendim. Tesadüfen yaşıyoruz. Bayram, doğum günleri üzere sevinçli telaşlar çok geride kaldı. Bana uğramıyor” dedi.
Üniversite öğrencisi Şule İdil Dere (23), 12 Mayıs 2016 tarihinde İstanbul Kadıköy’deki Yoğurtçu Parkı’nda yaya-bisiklet yolunda, Kurbağalıdere’den balçık taşıyan İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne (İBB) ilişkin hafriyat kamyonunun çarpması sonucu hayatını yitirdi. Kamyon sürücüsü Mümin Kılıç’a “Taksirle vefatına neden olma” cürmünden 3 yıl 10 ay 20 gün mahpus cezası verildi. Kararda 4 sanık beraat etti, 2 sanık da isimli para cezasına çarptırıldı. Dere Ailesi karara itiraz etmişti lakin şimdi sonuçlanmadı.
Hukuk çabasını sürdüren anne Nesrin Aslan sorularımızı yanıtladı.
– AYM kararını nasıl değerlendiriyorsunuz?
Kim ne yaparsa yapsın değişmeyecek olanı çok âlâ biliyor, yaşıyorum. Ayrıyeten hukuk sürecinin birinci adımı da değil, başından beri gereğince tecrübe biriktiği için umut gereksiz ve lüks olurdu aslında. “Herkes aklı ne kadar eriyorsa ve kendine nasıl yakıştırıyorsa o denli davranır” diye sevdiğim çokça kullandığım bir kelam var. Anayasa Mahkemesi de o denli yapmış. Hukuk, adalet, vicdan genel olarak ne kadar kaldıysa o kadar bile olamamış. Her adımda koca kurumların kural çiğnemesine öfkeyle tanıklık ederek nereye kadarsa oraya kadar, vazgeçmemi kimse beklemesin. Yaşanan yalnızca beni ağlatmasın. Bu büyük kurumların da “ne yapıyoruz” diye ağlaması gereken bir durumdan kelam ediyorum. Çok acıklı lakin gerçek bu…
– İdil olsaydı bayram nasıl geçerdi?
Bayram, doğum günleri üzere sevinçli telaşlar çok geride kaldı. Bana uğramıyor. Geçen yıla kadar gençlerden bile uzak duruyordum. Şu kadardı; İdil’le birebir yaşta kızını, oğlunu evlendiren sevdiğim arkadaşlarım bana kelamını bile etmediler. Elbette onları anladım ve daha çok sevdim.
İDİL’İN SEVDİKLERİ…
– Yokluğunda neler değişti?
Birinci günlerde “nasıl yaşadıysam o denli devam edecek” demiştim. Sözümü de tuttum. Biz sıkıntı yaşıyorduk ve değişmesini hiç düşünmedim bile. Canımı çok acıtacağı için değişiklik istemiyorum. Kaçamadığım değişiklikler de oldu doğal. Tam bir yıl sonra bu süreç boyunca kahrımı çeken arkadaşım Aydoğan, karşı dairesi boşalınca “artık yeter” diye belediye aracıyla meskenimi taşıdı. Can acıtması konusunda haklıymışım oysaki. Konuta alışamıyorum. Artık “Yenir” diye yemek yapmıyorum, meyve almıyorum. İdil’in sevdiği hiçbir şeyi yiyemiyorum, yapamıyorum. Örneğin denize giremiyorum. Zarurî olan dışında para harcamıyorum ve artık bu türlü olacağını hissettiğim için kendimi de zorlamıyorum. Mutfağımda uydurduğum süratli şeyler geliştirdim. Kısaca hiçbir şey eskisi üzere değil ve olmayacak.
– Uğraşınıza, şahit olduk. Adaletin yerini bulacağına inanıyor musunuz?
Bu olan biteni yaşayan bir yurttaş neye inanırsa ona inanıyorum. “Sürmekte olan bir davayla ilgili” konuşacak da değilim fakat kısaca ve gönül rahatlığı ile şunu söylemek isterim: Bu mevzuda kurallara uygun davranmak bize düştü. Biz başından itibaren her evresinde o denli yaptık, yapıyoruz. Uymayanı da uyarıyor, uymaya davet ediyoruz. Bu türlü de sürecektir.